Standvastig is blijven hangen in Re:connect. Soms is een maand te kort om iets van alle kanten te belichten. God geeft ons soms ook een bepaald thema in ons hart, waar we op blijven kauwen. Zo is het nu met standvastig in Re:connect. Van onze kant vraagt God standvastigheid in het bidden en vragen. Willen we de dingen die we vragen met heel ons hart? Geloven we na jaren nog dat God onze verlangens kan vervullen? Houden we vast aan God en Zijn beloften?
Vasthouden juist als die partner voor jou maar niet in je leven komt. Als je chronisch ziek blijft. Als je tegenslag op tegenslag te verwerken krijgt. Als een zwangerschap maar uitblijft. Als je maar steeds geen werk kunt vinden.
God is standvastig. Hij laat niet los. We kennen de tekst ‘Hij laat nooit los wat Zijn hand begon.’ En zo is het ook. God is trouw. Een leven lang, generaties lang. Hij vervult altijd Zijn beloften. Daaraan kunnen, mogen en moeten wij vasthouden. Maar dat is gemakkelijker als er doorbraken in je leven plaatsvinden. Doorbraken zijn zó geweldig! Dat zijn de succesverhalen van een leven met God. Vooral in Pinksterkringen kennen we het rijtje: het ging slecht met mij- God greep in- mijn leven is weer goed. Maar wat als die doorbraken uitblijven?
Bij mij en met mij bij veel mensen is het rijtje: het ging slecht met mij- God greep niet in- het gaat nog steeds slecht met mij. Een als troost bedoelde opmerking van mensen is dan dat je zó belangrijk bent in Gods Koninkrijk dat satan je zoveel mogelijk vernietigt. Klinkt geweldig, maar leuk is het nog steeds niet.
Om dan aan God vast te houden, is op zijn zachtst gezegd een uitdaging. Zo zat ik woensdag aan het eind van de nacht in de badkamer met een enorme bloeding uit mijn neus en mond. Het bloed spoot er letterlijk uit en stolsels van 10 cm kwamen via mijn mond naar buiten. Dat was een moment waarop ik dacht te verhuizen naar de hemel. Ik keek terug op mijn leven en merkte dat ik teleurgesteld was over verschillende dingen en in verschillende mensen. In wezen teleurgesteld was in mijzelf. Eigenlijk ook een beetje in Gods pad met mij. Zó graag had ik nu de balans opgemaakt en geconcludeerd dat het een lang en succesvol leven was geweest. Christelijk gezegd, alle eer aan God en dankbaar, maar ook eigenlijk wel voldaan. Een leven zoals de grote mannen aan het begin van de Bijbel hadden geleefd, waarna ze in het bijzijn van hun nageslacht stierven en begraven werden bij hun familie. Maar daar was geen sprake van. Ik was teleurgesteld, moest slikken over onvervulde dromen en verlangens, had spijt van verkeerde keuzes en van het nalaten van dingen die God van mij gevraagd had. Dat was best heftig.
De bloeding stopte uiteindelijk en ik ben nog niet verhuisd. Ik ben ook niet ineens genezen. Nee, zelfs weer zieker dan ik was. Dromen en verlangens lijken verder weg dan ooit. De gewone dingen kosten nog meer moeite dan voorheen. De vraag dient zich aan hoe het nu verder moet.
Eén ding weet ik wel: God is erbij, Hij was erbij en Hij zal erbij blijven. God is trouw, Hij laat nooit los. Hij is standvastig! Ik zal proberen Hem vast te blijven houden. Sterker nog, ik kan niet anders dan mij vastklampen aan God. Maar het fijne is dat ik weet dat, zelfs als ik niets en niemand meer kan vasthouden, God mij wel altijd blijft vasthouden.
Jezus vroeg of Hij, als Hij terugkomt, nog wel geloof op aarde zal vinden. Ik kan Hem niet zoveel bieden, geen cv met succesverhalen als blijk van een lang en succesvol leven. Het enige wat ik kan bieden is mezelf en mijn geloof in Hem. Omdat Gods eeuwige armen onder mij zijn en Hij mij vasthoudt. En misschien is dat wel het enige wat op Gods ‘succeslijstje’ staat. Ik heb de goede strijd gestreden en ik heb het geloof behouden. In de strijd is er veel goed gegaan en veel fout gegaan, maar één ding heb ik gelukkig vast mogen houden: het geloof.
