Als ik deze stukjes tik, gebruik ik altijd de stijl “AaBbCcDd Geen afstand”. Dat maakt het voor degene die het stukje publiceert, gemakkelijker om te veranderen en te buigen in de richting die gewenst is. Met de meest voorkomende stijl “AaBbCcDd Standaard” zitten er allemaal codes in die het moeilijker maken om passend te krijgen. Zo is het ook met ons mensen. In elk van ons zitten allemaal codes die ons soms lastig kunnen maken in de omgang. Er zitten onzichtbare codes die de omgang verschrikkelijk moeilijk maken. We zeggen weleens dat we niet met iemand door één deur kunnen. Dat komt door de stijl “Standaard” die ervoor zorgt dat meebuigen niet gaat.
Dat zien we ook in het geloof. Verdrietig of boos haken mensen af omdat de omgang met God hen niet brengt wat ze gehoopt hadden. Ze zijn teleurgesteld, gedesillusioneerd of woedend omdat hun oorspronkelijke Godsbeeld niet strookt met de door hen ervaren werkelijkheid. Er lijken onzichtbare codes in God te zitten die de omgang moeilijk maken. Of het standaard Godsbeeld dat medechristenen hun voorhouden, strookt totaal niet met de realiteit.
Ik worstel daar ook weleens mee. Fijn om te weten dat God het goede met mij voor heeft. Maar iets minder ellende op mijn pad zou me goed uitkomen. Leuk dat God van al Zijn kinderen evenveel houdt. Maar toch voelt het alsof die ene wordt voorgetrokken bij wie alles voor de wind gaat. Terwijl ik zie dat de ander zoveel verdriet, moeite en onvervulde verlangens heeft. De standaard redenering is (stijl Standaard) dat God dat niet doet, maar satan, de duivel of de tegenstander of welke mooie titel er gegeven wordt aan deze brenger van onheil. Daarmee is de kous af voor veel medechristenen. Maar waarom geeft God zoveel macht aan deze tegenstander? De grote vraag naar het waarom van het lijden komt dan naar voren. De vraag waarom goede mensen toch zoveel kwaad overkomt. Stijl Standaard voldoet in dergelijke gevallen niet.
Een hele mooie redenering hoorde ik laatst weer tegen iemand: God geeft jou echt niet meer dan je kunt dragen. Pak aan! Wil God deze vrouw dan alsjeblieft iets minder sterk inschatten en iets minder verdriet laten dragen? Een medechristen met een dergelijk geponeerd Godsbeeld maakt meer kapot dan ons lief is. Stijl Standaard heeft in dit geval iemand sprakeloos met nog meer verdriet achtergelaten.
Wat mijzelf al mijn hele leven bemoedigt, is de stijl van God zelf. Deze stijl heeft geen afstand. Als Jezus naar deze aarde komt, is de afstand tussen Hem en de mens opgeheven. Als Jezus mensen ontmoet, is er geen afstand tussen Hem en hen. Jezus gaat naast de mens staan en stapt in diens situatie binnen. Hij volstaat niet met een standaard redenering, maar laat de afstand tussen hen verdwijnen. Zo kan Hij ingrijpen in de situatie en deze aanpassen. Jezus zorgt dat Hij door één deur kan met diegene die Hij ontmoet. Als leraar doet Hij dat met de discipelen. Hij trekt drie jaar op met een zooitje ongeregeld, met volwassen vissers die vast niet makkelijk kneedbaar waren. Met vallen en opstaan leren zij naar Jezus te luisteren en Hem te gehoorzamen. Met vallen en opstaan leren ze dat de ideeën van Jezus nog zo gek niet zijn. Met vallen en opstaan leren ze zelf een band op te bouwen met de Zoon van God, van de God die zij altijd van een afstand hadden gekend. Bij anderen doet Hij dat met genezingen en wonderen. Jezus komt dichtbij in de situatie en kan ingrijpen omdat Hij de afstand heeft opgeheven.
Jezus noemt ons allen kinderen van de Vader. Tussen leden van één gezin is er ook doorgaans weinig afstand. Wij hebben dat nu aan den lijve ondervonden met Corona. We zijn steeds de dans ontsprongen en vrij gebleven van Corona. Totdat onze schoondochter het kreeg (geen probleem), onze zoon het kreeg (geen probleem) en onze kleindochter het bleek te hebben. Op het hoogtepunt van haar ziekzijn hebben we kleine Isaatje geknuffeld en getroost. En nu hebben wij het ook. Geen afstand gehouden!
Dat is onze God. Een God die geen afstand wil en kan houden. Een God die een vader en een moeder wil zijn. Of misschien wel een opa of een oma. Een God die betrokken is en nabij is. Geen God die te vangen is in een standaard redenering. Maar een God die naast ons staat en ons vasthoudt. Een God die kan ingrijpen omdat Hij nabij is. Zo’n God laat ik niet los.
Ik moet wel elke dag mijn Godsbeeld bijstellen. Omdat God niet een één beeldje is te vangen. Elke keer zie ik weer onbekende facetten en eigenschappen. Ik kan God niet bevatten. God is niet standaard. Dat vind ik niet erg. Zolang Hij maar dichtbij me blijft en ik bij Hem. En weet je wat zo mooi is……in hele moeilijke periodes heb ik God niet kunnen vasthouden, maar heeft Hij mij vastgehouden! God heeft altijd gekozen voor de stijl “Geen afstand”. Hij heeft mij nooit losgelaten.
