De vorige keer heb ik vooral geschreven over het “gewone” gebed waarin ik alles aan God vertelde en aan Hem vroeg. Nu wil ik het meer hebben over het strijdende gebed. Gebed om genezing, om bevrijding, om een wonder, om een doorbraak. Misschien doen we dat in het westen wel te weinig. We hebben zoveel voorzieningen die we als vanzelfsprekend beschouwen en waar we niet eens meer voor bidden. In Afrika baden we om transport als we ergens naar toe wilden. Dat was geen vanzelfsprekendheid. Hier in Nederland pakken we gewoon de auto en gaan we op weg. Dat maakt dat we ook misschien weleens vergeten te bidden om andere wonderen en doorbraken.
Ik heb het zelf mogen ervaren met de overweg waar ik pal voor woonde in Haarlem. Regelmatig sprongen daar mensen voor de trein. Ik wist dat niet toen ik er kwam wonen. Ik had geen idee. Pas toen anderen me vertelden dat dat een bekende springersplaats was, gingen mijn ogen open. De grote verontwaardiging kwam bij mij toen er een meisje van 14 jaar het slachtoffer werd. Ik zag dat vanaf mijn slaapkamerraam en was diep geschokt. Vanaf dat moment had ik de overweg geadopteerd en voerde ik strijd om de macht van God daar te laten zegenvieren. Het zou geen plaats meer zijn waar de macht van de duivel heerste. Het moest een plaats worden waar de macht van Jezus te zien was. Waar het veilig was en niemand meer in de macht van de dood zou vallen terwijl het zijn of haar tijd nog niet was. Ik bad elke dag en in elke gebedsgroep. Andere mensen gingen dat overnemen. De ultieme test kwam toen mijn man en ik een jongen vreemd bij de overgang zagen staan. We besloten hem aan te spreken en merkten dat hij van plan was om voor de eerstvolgende trein te springen. Met veel praten en overredingskracht probeerden we hem van de rails af te praten. Op een gegeven moment kwam er in de verte al een trein aan. Het commentaar van de jongen was: “maar mevrouw, ik wil dood”. Waarop ik heel nuchter kon zeggen: “dat kan ook nog met de volgende trein”. Op de een of andere manier brak dat de spanning en kwam hij aan de kant terwijl de trein voorbij raasde. De politie heeft hem opgehaald en naar zorgverlening gebracht. Vanaf die dag is er 20 jaar niemand meer op die plek voor de trein gesprongen.
Nu weet ik alle commentaren. In de loop der jaren heb ik ze veelvuldig gehoord. “dan springen mensen wel op een andere plek’, “morgen springt diezelfde jongen toch’ en ga zo maar door. Maar feit is dat die overweg veilig werd. De macht van satan was gebroken. Na mijn verhuizing ben ik tot mijn schande minder strijdbaar geweest voor de overwegen in Haarlem. Ik liet het versloffen. Totdat ik enkele maanden geleden weer las over een stremming door een aanrijding met een persoon aan de Pijlslaan. Ik schaamde me diep. Ik had het laten sloffen en was gezapig in mijn nieuwe woonplaats gaan leven. Ik had de overwinning uit handen gegeven. Dat is mij gebeurd, dat kan ook jullie gebeuren. Op een gegeven moment wordt die aanhoudende overwinning gewoon. Dan zijn we er zo aan gewend geraakt, dat we denken dat we God er niet meer bij hoeven te betrekken. Maar dat is zo mooi in het boek van deze maand “Voor de strijd geboren”. Daar wordt beschreven hoe we de overwinning vasthouden en de duivel geen enkele macht meer geven. Hoe we onze wapens blijven gebruiken. En in plaats van een vrijblijvend gebed, een strijdend gebed bidden. In gebed wordt de overwinning behaald. God komt in actie als wij Hem daar expliciet om vragen. Dat kan om grote dingen zijn, dat kan ook om kleinere dingen zijn. Maar laten we niet vergeten dat de overwinning bij Hem ligt en behaald wordt als wij in actie komen.
Zo bidden we ook voor de Groenmarktkerk. De tegenstand is groot. Ditmaal in de vorm van stroperigheid en traagheid. Er lijkt geen eind te komen aan de onderhandelingen. De tijd verstrijkt en alles blijft maar zo langzaam gaan. Laten we nu met zijn allen de strijd voor de doorbraak aangaan en dan eens kijken wat er gebeurt.
