Waar het hart vol van is….loopt de mond van over.
We zijn nu een aantal weken aan het nadenken over het hart. In Nederland hebben we een spreekwoord: Waar het hart vol van is, loopt de mond van over!
Als je ergens helemaal vol van bent, helemaal enthousiast over bent, praat je er telkens opnieuw over. Je kunt niet ophouden met steeds weer dat onderwerp aan te snijden.
Mijn schoonmoeder heeft dat met haar oudste zoon. Niet Richard helaas. Bij alles wat je zegt of vertelt, komt direct als reactie: “Jeroen…..”. Soms lachwekkend, soms om gek van te worden. Haar hart loopt over van aandacht voor haar oudste zoon. Voor niets anders is er ruimte in haar hart. Er bestaat gewoon niets anders. Voor Richard is dat best hard. Hij is ook een kind van haar, ook een zoon, en zou ook wel wat belangstelling wensen. Het curieuze is dat dit al een mensenleeftijd duurt. Schoonmoeder is bijna 92, oudste zoon is intussen 66 en Richard is bijna 62. Het is nooit anders geweest. Alles heeft altijd gedraaid om de oudste zoon. Zo hardnekkig kan het hart dus zijn. Wat er ingeplant is, is er eigenlijk niet meer uit te krijgen. Waar haar hart vol van was en is, loopt haar mond van over. Tot een telkens opnieuw terugkerende teleurstelling voor Richard die steeds minder met haar deelt uit zijn leven. In de psychologie zijn daar veel theorieën over die we hier op los kunnen laten.
Dit is best een triest voorbeeld. Maar wat als ons hart nu eens zó vol is van Gód dat onze mond ervan over loopt. Ik bedoel niet dat we elke opmerking moeten pareren met “God….” of “Jezus….”, dat stoot op een gegeven moment af. Maar er is niets mis met laten merken dat ons hart vol is van God. Dat kan op heel verschillende manieren. We kunnen gaan evangeliseren op straat, we kunnen preken in kerken, we kunnen stukjes schrijven en we kunnen in gesprekken God betrekken. Dat laatste vinden we in Nederland weleens moeilijk. Het is zo jammer dat we de vanzelfsprekende aanwezigheid van God in onze gesprekken een beetje zijn kwijtgeraakt. God wordt in Nederland eerder doodgezwegen dan teveel genoemd. En toch zouden we niets zijn zonder Zijn aanwezigheid. Het leven zou niets voorstellen als God er geen rol van betekenis in zou spelen. Als ons hart vol is van Hem, komt Hij altijd ter sprake. Gewoon omdat Hij een essentieel deel van ons leven is.
Als ons hart vol is van God, wil dat niet zeggen dat alles in ons leven van een leien dakje gaat. Dat wil niet zeggen dat er geen stormen in ons leven zijn. Of diepe dalen waar we zo diep in zitten, dat we de bovenkant van het dal niet meer kunnen zien. Verdriet, teleurstelling, wanhoop, angst kunnen ons het leven heel moeilijk maken. Verdriet, wanhoop en angst kunnen ons gek maken en al onze aandacht voor een tijd opslokken. Toch is er iets wat nog dramatischer in ons hart kan huis houden. Dat is teleurstelling. Met name de sluipmoordenaar teleurstelling is een geliefd wapen van satan. Dat dringt zachtjes en stiekem ons hart binnen om daar als onkruid te woekeren. Het woekert zo erg dat ons hart niet meer vol kan zijn van God omdat er gewoon geen ruimte meer is. Onze liefde voor en ons vertrouwen op God worden verstikt door deze sluipmoordenaar. We laten stilletjes God steeds meer los. Hij heeft steeds minder ruimte in ons hart. En onze mond loopt over van onze teleurstelling in plaats van over onze God.
Ik ken helaas mensen bij wie dat gebeurt of gebeurd is. Het gaat dan niet om kleine dingen, maar om belangrijke zaken als een partner mogen vinden, kinderen mogen krijgen, ziektes mogen overwinnen enzovoort. Door teleurstelling delen zij steeds minder van hun leven met God. Ik heb het zelf gehad in een hele trieste situatie van vervreemding van mijn twee eerste kleinkinderen. Ik kon niet eens meer bidden. Zo vol zat mijn hart met teleurstelling. Ik zag ook geen wonderbaarlijk ingrijpen van God. Dat wat ik zó gehoopt en verwacht had. Dan had mijn mond daarvan over gelopen. Maar nu is dat niet het geval. Zoals bij veel medemensen. De situatie verandert niet. De teleurstelling blijft. Dan is het de genade van God dat Hij óns niet loslaat. Ook als ons hart niet zó vol meer is van God doordat teleurstelling alles heeft overwoekerd, laat God niet los. Onder onze diepe teleurstelling zijn altijd Gods eeuwige armen die ons dragen. Onder de oppervlakte van de teleurstelling zitten nog de wortels van Gods genade. En daar mag en kan hopelijk ons hart wél van overlopen. God laat ons niet los. Wat er ook gebeurt. Zijn armen zijn altijd onder ons. Onder ons verdriet, onze teleurstelling, onze moeite. God heeft tóch het laatste woord. Daar mag onze mond van over lopen!
En in goede tijden als ons hart volledig vol is van God, hoop ik dat onze mond over loopt van Hem! Van Zijn liefde en genade en trouw die ons nooit in de steek laat.
