door Connie Hofstee –
Vol verwachting klopte ons hart in de dagen dat Sinterklaas in het land was. Vooral de kinderen keken uit naar wat er ’s morgens in hun schoen zou zitten. En al helemaal naar pakjesavond natuurlijk. Dat was het hoogtepunt en tegelijk ook het eindpunt van de spannende sinterklaastijd.
In de sinterklaastijd weten de volwassenen en de grotere kinderen dat alles maar een spel en een verzinsel is. De redactie van het sinterklaasjournaal is al maanden bezig om woordspelingen te maken over de hoofden van de kinderen heen. Bij sommige kun je als volwassene lachen, bij andere krijg je tranen in je ogen. Je zou daar het thema aan kunnen koppelen van ‘respect’ voor elkaar en voor elkaars overtuigingen. Helaas schijnt dat in Nederland niet meer te gelden voor christenen. Jezus mag onbeperkt bespot worden en dat blijft zonder gevolgen.
En dan maakt heel Nederland zich op voor Kerst. Dit jaar konden we niet wachten tot 6 december. Eind november stond bij veel mensen de kerstboom al. De winkels spelen volledig in op de behoefte aan geborgenheid en gezelligheid. Overal staat het vol met onnodige gezelligheidsitems om je geborgen te voelen in je eigen huis. Vandaag de dag is er immers niets aan, met alle Coronamaatregelen en beperkingen. Hoorden we bij re:connect in het thema ‘Vandaag’ dat God vandaag bij ons is, voor velen is vandaag iets om maar snel te vergeten. Veel mensen zoeken vergetelheid in kerstprullaria om het huis te versieren en kerstmenu’s om eventueel thuis te gaan maken nu we de deur niet uit kunnen met Kerst.
Dat het thema ‘Verwachting’ het thema ‘Hoop’ opvolgt is best logisch, zeker in de dagen voor kerst. Het was afgelopen weken advent, dat betekent wachten. En wachten doen we op de beloofde Messias. Net als de Joden al eeuwenlang voor de geboorte van Jezus deden en nog steeds doen. Er zijn vier adventszondagen en met elke zondag komen we dichterbij Diegene die we verwachten, dichterbij de geboorte van Jezus.
Hoop doet leven en zo doet eigenlijk ook verwachting leven. Zwangere vrouwen zijn ‘in verwachting’ van het nieuwe kind. Zolang je nog iets te verwachten hebt, is er hoop. Dat hoor je bij veel mensen in deze Coronatijd. We verwachten over een paar maanden betere tijden te beleven.
We verwachten ook dingen van God. We verwachten dat Hij zijn beloften vervult en zien dat Hij al veel beloften heeft vervuld. Met de geboorte van Jezus als hoogtepunt. Immanuel, God met ons. Die geboorte is geen eindpunt zoals bij pakjesavond. Het is een nieuw begin. God is mens geworden en Jezus heeft als mens dezelfde dingen meegemaakt als wij. Hij kan ons lijden invoelen en onze angst. Hij begrijpt onze gebeden vol verlangen en verwachtingen. Jezus zelf bidt voor ons in de hemel.
Zou, naast onze verwachting van God, God ook verwachtingen van ons hebben? We kennen Micha 6:8 waarin datgene staat wat God van ons verwacht. “Wees eerlijk, rechtvaardig en trouw. En denk niet alleen aan jezelf, maar leef dicht bij God.”
Wanneer er geen sprake is van een leven als in Micha 6:8, komt de factor tijd om de hoek kijken. God blijkt de tijd te hebben. “Time is on our side” geldt zeker voor onze relatie met God. Heb je je weleens afgevraagd waarom Adam en Eva niet, zoals de verwachting was, direct dood neervielen na het eten van de boom van goed en kwaad? Ze zouden immers toch sterven als ze daarvan aten? Dan was het in deze eerste generatie al over en uit met de mens. De Joodse Talmoed, uitleg bij de Bijbel, heeft daar een mooie verklaring voor. God heeft de tijd aan zijn zijde en maakt daar gebruik van. De mens is niet direct (uit)gestorven. Er is nog tijd voor verandering gegeven. Zodoende krijgt de mens de tijd om toch nog Gods verwachting waar te maken en alsnog te gaan leven zoals God het bedoelt. Niet meer zoals Hij het bedoeld had. Dat is kapot. Maar wel zoals er nu nog mogelijk is in een wereld met goed en kwaad.
Zullen we deze periode gebruiken om niet alleen zelf van alles te verwachten, maar ook proberen om Gods verwachting van ons een beetje meer waar te maken? Lijkt me een leuke uitdaging.
